martes, 17 de mayo de 2011

     Hoxe celébrase na miña terra o Día das Letras Galegas, e eu que non son menos que outros intelectuais, (toma xa!) non quero deixar pasar a ocasión para postear na miña língua vernácula, aínda que o teña sido somentes a tempo parcial. Ademáis o galego sempre me pareceu unha linguaxe moi fermosa, e como non lín case que ningún blogue en galego, vou aportar o meu churrusquiño de area para facer desa praia que son as linguas un lugar máis cómodo para todos. Non vos preocupedes, engadirei unha traducción abaixo para que o entendades todo, todiño, todo. E ademáis farei un mini-post para que ninguén poda dicir que era un texto moi longo. Lacazáns!

     Todo aconteceu de súpeto, coma con frecuencia pasa cando chega un feito importante ás nosas vidas. Xa vos teño narrado nalgunha ocasión as miñas peripecias ximnástico-loxísticas, como certo día en que alguén plantou o seu cú en toda a miña napia. O que nunca vos teño contado é o que me aconteceu nestes días de atrás, sinxelamente porque non me tiña pasado. Como de cotío, cheguei tarde ao ximnasio, fun directo para o vestiario e alí comecei a facer o meu ritual, que de repetido sae case dun xeito automático, sen que requira pensar demasiado no que estás a facer. Chegas, votas unha ollada, atopas unha taquilla valeira (ou por que críades que votaba a ollada, porquiños?), pousas o petate, íspeste, colles a camiseta, os guantes, o botellín de auga, a toalla do suor (xa que a da ducha déixala aguardando por tí na túa bolsa), cambias o calzado e subes para a sala de máquinas. Colles o programa, repásalo mentalmente ou léndoo, e poste a facer os teus exercicios ata que chega a hora de marchar, logo de ter estirado un chisco co gallo de evitar lesións. Non sei exactamente cal foi o intre entre todos eses pasos no que me dín de conta. Pero sempre lembrarei o rubor nos meus papos mentres baixaba correndo ata o vestiario a poñerme a bermuda que me deixara sen por. olvidada no meu particular triángulo das bermudas. Alomenos levaba uns fermosos boxers de Kukuxumusu.

     Engadiría agora que ísto é unha historia non real, senon inventada. Pero... habería alguen que chegara a crelo?


    Hoy se celebra en mi tierra el Día de las Letras Gallegas, y yo que no soy menos que otros intelectuales (toma ya!), no quiero dejar pasar la ocasión para postear en mi lengua vernácula, aunque lo haya sido tan sólo a tiempo parcial. Además, el gallego siempre me pareció un idioma muy hermoso, y como no leí casi ningún blog en gallego, voy a aportar mi pedacito de arena para hacer de esa playa que son las lenguas un lugar más cómodo para todos. No os preocupéis, añadiré una traducción abajo para que entendáis todo, todito, todo. Y además haré un mini-post, para que nadie pueda decir que era un texto muy largo. Vagos!

     Todo sucedió de repente, como con frecuencia pasa cuando llega un hecho importante a nuestras vidas. Ya os he narrado en alguna ocasión mis peripecias gimnástico-logísticas, como cierto día en que alguien plantó su culo en toda mi nariz. Lo que nunca os he contado es lo que  me sucedió en estos días de atrás, sencillamente porque no me había pasado. Como de costumbre, llegué tarde al gimnasio, fui directo para el vestuario y allí comencé a hacer mi ritual, que de repetido ya casi sale de modo automático, sin que necesites pensar demasiado en lo que estás haciendo. Llegas, echas un ojo, encuentras una taquilla vacía (o por qué os creíais que echaba la visual, cerdiños?), posas el petate, te desnudas, coges la camiseta, los guantes, el botellín de agua, la toalla del sudor (ya que la de la ducha la dejas aguardando por tí en tu bolsa), cambias el calzado y subes para la sala de máquinas. Coges el programa, lo repasas mentalmente o leyéndolo, y te pones a hacer tus ejercicios hasta que llega la hora de marchar, luego de estirar un poquito para evitar lesiones. No sé exactamente cuál fue el momento entre todos esos pasos en el que me dí cuenta. Pero siempre recordaré el rubor en mis mejillas mientras bajaba corriendo hasta el vestuario a ponerme la bermuda que me había dejado sin poner olvidada en mi particular triángulo de las idem. Al menos llevaba unos hermosos boxers de Kukuxumusu.

     Añadiría ahora que esto es una historia no real, sino inventada. Pero habría alguien que se lo llegase a creer?

18 comentarios:

  1. yo decia!! qe dice ahi arriba!!!! ... xD en fin, :)
    como anda todo por estos lareS???!!
    un beso enorme.!!

    ResponderEliminar
  2. jajajajajaja me he reido! que verguenza!!! yo cuando voy!! voy listo para entrenar!! solo saco la toalla y la botella de agua! y salgo cambiadito para ir a trabajar! jajajaja

    Que verguenza! jajajaja

    ResponderEliminar
  3. Chuchi (que é internacional, da igual na lingua na que se escriba), a min encántame o de que teñamos un festivo así no medio de maio. O que me permitiu onte sair un pouco a ver que había na vila. Teño post para este día adicado a Lois Pereiro, e xa en clave política, un día plagado de actividades culturais ás que asistir, entre outras a un concerto, novamente dunha banda de música... auténtico coñazo (internacional tamén).

    Bicos Ricos

    ResponderEliminar
  4. Por certo, estes días que estou por aquí, doume conta de que falo máis galego do que pensaba...

    BR

    ResponderEliminar
  5. Entiendo el gallego porque domino el portugués (que sçi, que ya sé que son idiomas diferentes, no me masacréis por ello) pero lo entiendo, he estado a punto de hacer el comentario en gallego, pero me contengo, lo que te iba a decir es que, luego no digas que no tienes imaginación para la foto del encabezamiento, porque así, tapado sólo con los boxers del kukumuxu debes de estar la más de apetecible.... y mira que me hago yo pajas mentales, mentales, insisto, imaginándote....jejejeje, cosa que sólo me pasa, además con PIMPF, jejejeje

    ResponderEliminar
  6. Vaya. Ahora nos vamos a escandalizar por ver a un tío bueno en boxer. Digo lo de tío bueno porque te han adjudicado noviatura conmigo. Y ya que estamos, pues que esté bien el zagal. Que me parece genial que vayas mostrando tus alegrías. Más de uno te pedirá el teléfono.

    ResponderEliminar
  7. fermoso el idioma y la anecdota :)
    lo que me recuerda que tengo que volver al gimnasio que ayer me dio pereza pero de hoy no pasa :-)

    Hoy para celebrar el día le echaré un vistazo a mi Principito en gallego jeje
    Besos

    ResponderEliminar
  8. Fai un sol de carallo!!!!!....

    http://www.youtube.com/watch?v=t4SKE2cLuFs

    besiños

    ResponderEliminar
  9. anda!!!! mira, uno de esos que tanto odian los profesores de gallego y galeguistas en general.... que sólo habla/escribe en gallego una vez al año ;)

    ResponderEliminar
  10. Y me lo creo, que entre que se me rompieron dos pantalones en lugares públicos y que suelo llevar los pantalones muy bajos he hecho más fan service del que me gustaría.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  11. Jajajajajajaja... En calzoncillos, no, nunca salí de casa en calzoncillos, pero en zapatillas, creyendo llevar zapatos lo hice alguna vez. Una historia muy divertida.

    Me hubiera gustado saber comentar en gallego, pero no doy la burra para tanto... Probé con el traductor de Google pero no me convenció su propuesta de traducción.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  12. Yo en braguillas no he salido pero tengo un peine naranja enorme (20 cm de largo y cada púa de 8 cm, cuando digo enorme, es enorme) y muchos días cuando me peino luego me despisto con algo y me lo meto en el bolsillo trasero del pantalón, y más tarde en el trabajo alguien viene muy discretamente a mi mesa y después de que me he paseado a por el café y he vuelto por medio de la planta. me dice que lo llevo aún asomando indiscreto y naranja chillón en el bolsillo trasero.

    ResponderEliminar
  13. Como é rutina, ás veces esquecen as cousas ...os pantalóns. Polo menos non foi o boxer ;D

    Eu teño tempo eu non practico o galego ... Eu fixen ben?

    Saúdos

    ResponderEliminar
  14. ¡Qué bien escribes en galego! Muitos parabens. Besotes, M.

    ResponderEliminar
  15. jajajajaj no jodas qeu te paso eso de verdad? bueno, pues creo que les distes un buen espectaculo a tus compañeros de gimnasio. En el mio el lunes descubrí un chico MAS MONOOOOOO, ufff, que guapo, que guapo que guapo que era.

    Felicides por vuestro día.

    Un beso

    ResponderEliminar
  16. Los malditos automatismos. Así me planté yo en un Lidl con las zapatillas de andar por casa. ¡Todo glamour!
    Eso sí, debería hacer algunas inversiones en boxers y demás.
    Bonita esa lengua galega.
    Saludos.

    ResponderEliminar
  17. JAJAJAJ YO HE SOÑADO QUE ME VOY SIBN ROPA POR LA CALLE PERO NUCA ME HA PASADO..QUE HORROR JAJAJA

    ResponderEliminar